مرگ موش، بلای جان عقاب ها!
وبلاگ آفتاب: تنها چند هفته بعد از آن که مقامات تعداد رو به افزایش عقاب های گَر را در ایالات متحده جشن گرفتند مطالعه ای جدید نشان داد سمی که برای از بین بردن موش ها استفاده می شود جان این پرندگان با شکوه را تهدید می کند.
به گزارش وبلاگ آفتاب به نقل از ایسنا و به نقل از دیلی میل، در بدن بیش از ۸۰ درصد عقاب های مرده ی گَر و طلایی که در طول سالهای ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۸ مورد بررسی قرار گرفتند مرگ موش پیدا شد. این سم مهلک موجب رقیق شدن خون موش شده و در نهایت منجر به مرگ آن می شود.
این ماده به شکلی طراحی شده که در بدن قربانی خود برای مدت طولانی باقی می ماند و می تواند وارد بدن پرنده ای شود که موش مرده را شکار می کند.
تنها درصد کمی از پرندگان در اثر این سم از پا درآمدند اما آن دسته ای که در اثر سم جان خودرا از دست دادند خونریزی شدید داخلی داشتند و قادر به لخته کردن خون نبودند.
متخصصان می گویند که وجود این ماده ی سمی به شکل گسترده در بین گونه ای که بتازگی از خطر انقراض رهایی یافته هشدار دهنده است.
پژوهشگران بقایای ۳۰۳ عقاب گَر و طلایی را مورد بررسی قرار دادند و در ۸۲ درصد آنها میزان قابل اندازه گیری از مرگ موش یافتند.
این سم با جلوگیری از لخته شدن خون موجب ایجاد خونریزی داخلی و در نتیجه مرگ می شود.
این پرندگان توسط ۱۸ آژانس مختلف حیات وحش در سراسر کشور جمع آوری شده بودند که این بدان معناست که این مشکل یک مسئله ی منطقه ای نیست.
مارک رودر(Mark Ruder) متخصص بیماریهای حیات وحش از دانشگاه دامپزشکی جرجیا به گیزمودو اظهار داشت: این زنجیره ی غذایی است و عقاب ها در اثر ترکیباتی قرار می گیرند که شکارشان خورده است.
بااینکه بیشتر عقاب هایی که در بدن آنها مرگ موش یافت شده قابل درمان هستند اما یک عقاب از کیپ کد(Cape Cod) ماساچوست زیاد خوش شانس نبود.
این عقاب در سال ۲۰۱۸ زمانی که مشخص شد خونریزی شدیدی دارد و بدنش خون را منعقد نمی کند تحت درمان قرار گرفت. این نشانه ها علایم مسمومیت ضد انعقادی است و متاسفانه این پرنده ی با شکوه زنده نماند.
رودر که این هفته یافته هایش در مجله ی "PLOS One" منتشر گردید می گوید: پژوهشگران تاثیرات این سم را بر روی سایر پرندگان مانند جغدها و شاهین ها بررسی نموده بودند اما بر روی عقاب ها نه.
نسل اول سموم ضد انعقادی از قدرت کمتری برخوردار بودند و موش ها باید میزان زیادی از آن می خوردند تا تاثیر لازم را بگذارد بدین سبب سازندگان نسخه ی جدیدتری ساختند که قوی تر است و در بدن حیوان برای مدت طولانی تری باقی می ماند و آنرا سریع تر از پا در می آورد.
اما این سم می تواند وارد بدن شکارچیانی شود که از این حیوانات تغذیه می کنند. رودر به گیزمودو اظهار داشت: ماندگاری بالای سم در بدن مشکل ساز شده است.
عقاب ها که شکارچیان توانایی هستند بیشتر در معرض این سم قرار می گیرند. رودر می گوید تنها چهار درصد پرندگان در اثر مسمویت از بین رفته بودند و بیشتر آنها در اثر مواردی چون برق گرفتگی، تصادف با اتومبیل و یا در اثر گلوله از بین رفته بودند. اما وجود گسترده ی این سم نگران کننده است خصوصا این که معین نیست آیا این سم بر روی تولید مثل آنها اثر می گذارد و یا موجب مشکلات سلامتی می شود یا خیر.
آژانس محافظت از محیط زیست استفاده از این سم را ممنوع کرده است.
رودر به نیوساینتیست اظهار داشت: این مساله نشان میدهد به رغم تلاش ها برای محافظت از اینگونه ی پرندگان شکارچی، باز هم آنها در معرض این سم قرار گرفتند و از آن جا که عقاب ها بطور معمول از جوندگانی که در معرض سم هستند تغذیه نمی کنند ممکنست این سم به گونه ی دیگری به بدن آنها راه پیدا کرده باشد.
سم موش تنها عامل تهدیدکننده برای این عقاب ها نیست. دانشمندان بتازگی کشف کردند که بُرُم، یک ماده ی شیمیایی در حشره کش ها، رنگ ها و صنعت داروسازی، عامل مرگ صدها عقاب در جنوب شرقی ایالات متحده است.
از سال ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۸، ۵۹ پرنده که در نزدیکی دریاچه ی مصنوعی در آرکانزاس(Arkansas) زندگی می کردند در اثر نوعی بیماری عصبی به نام "avian vacuolar myelinopathy" جان خودرا از دست دادند.
از آن زمان تا حالا ده ها پرنده ی دیگر نیز در همان منطقه جان خودرا به سبب همین بیماری از دست دادند. این بیماری به مغز و نخاع حمله می کند و در نتیجه موجب گیجی پرنده می شود. پرنده ها به صخره ها برخورد می کنند و یا در اثر گرسنگی ناشی از ناتوانی در شکار جان خودرا از دست می دهند.
در گزارشی در ماه مارس در مجله ی ساینس پژوهشگران عامل این مساله را گیاهی به نام "water-thyme" دانستند. این گیاه زیر آب در آب های محل زندگی پرندگان رشد می کند. ماهی ها و پرندگان بعد از خوردن این گیاه تعادل شان را از دست می دهند، ضعیف شده و تبدیل به طعمه های آسانی برای شکار توسط عقاب ها می شوند.
مشخص شد میزان زیاد سم بُرُم در آب این گیاهان، موجب رشد یک سیانوباکتری بر روی برگ آنها شده است.
بُرُم یک ماده ی شیمیایی طبیعی است اما میزان بُرُم موجود در این گیاهان ۱۰۰۰ برابر بیشتر از آب های دیگر است.
تیمو نیدرمایر(Timo Niedermeyer)، شیمی دان مواد طبیعی از دانشگاه مارتین لوتر، آلمان به "Chemistry World" اظهار داشت: ما می دانیم که مسئول مرگ حیوانات سیانوباکتری است اما نمی دانیم این بُرُم از کجا می آید. او این فرضیه را بیان کرد که شاید این بُرُم ناشی از ضد علف هایی باشد که توسط پارکبانان استفاده می شود و یا از فاضلاب های نیروگاه های منطقه وارد آب شود.
بر طبق آمار مرکز شیلات و حیات وحش، خبر خوش این است که جمعیت عقاب های گَر در ایالات متحده آمریکا طی ده سال قبل چهار برابر شده است.
حالا ۳۱۶ هزار عقاب گَر در قاره آمریکا وجود دارند. این تعداد بیشتر از ۷۲۴۳۴ موردی است که در سال ۲۰۰۹ ثبت گردید.
یک حشره کش محبوب در طول جنگ جهانی دوم به نام دی کلرو دی فنیل تری کلرواتان "DDT" موجب آلودگی ماهی ها و گیاهانی می شد که طعمه ی عقاب ها بودند و موجب می شد این پرندگان تخم هایی با پوسته بسیار نازک بگذارند که هنگام نشستن روی آن می شکست. در دهه ی ۱۹۶۰ جمعیت عقاب ها به کمترین حد خود یعنی ۴۱۷ جفت رسید. استفاده از سم DDT در سال ۱۹۷۲ در ایالات متحده ممنوع گردید و این پرنده در دسته ی حیوانات در حال انقراض قرار گرفت تا سفر طولانی خود برای احیا را شروع کند.
منبع: aftablog.ir
itemprop="bestRating">5
1121
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب